Jessica Durlacher

Jessica Durlacher (1961) schreef onder andere de romans De Held (verfilmd en bekroond met de Opzij Literatuurprijs), Het Geweten (bekroond met de Debutantenprijs en de Gouden Ezelsoor), De Dochter (genomineerd voor de NS Publieksprijs) en Emoticon. Haar nieuwe roman, De Stem, verscheen in 2021.

Schrijven in Tijden van Corona

Onlangs was ik te gast als schrijver in Amsterdam, in het Ambassade Hotel, op een van de mooiste locaties, tegenover het voormalige Instituut voor Neerlandistiek, waar ik ooit met mijn studie begon. Ik was verbaasd over hoe verzorgd en glanzend de stad kan zijn, en hoe moeiteloos zij zich kan hullen in het masker dat zij waarschijnlijk aan vreemden toont.

Amsterdam is de stad die ik het beste ken van alle steden waar ik heb gewoond. Ik ben er geboren en heb de eerste dertig jaar van mijn leven daar doorgebracht. Ik heb er gestudeerd en gewerkt, en het is de plek waar ik allerlei eerste ervaringen heb opgedaan. Als ik aan de stad denk, of als ik er ben, voel ik altijd een soort heimwee — niet naar plekken, maar naar momenten of periodes. Amsterdam is een trommel vol madeleines, een kaart van betekenisvolle momenten, een tijdmachine. Destijds kon ik de stad niet meer zien omdat ik er zelf een onderdeel van was.

Maar zelfs nu ik ergens anders woon, voelt de stad nog steeds als mijn eigen terrein, als heimweegebied, hoewel ik er vóór Corona nog vaak kwam. De tijd breekt herinneringen af, maar plakt ze soms ook weer aan elkaar. Tot een paar weken geleden leek het anderhalf jaar achter ons wel te bestaan uit één en dezelfde tijd, dezelfde week, hetzelfde uur. Ik kon me elk uur herinneren, elke gedachte, ik was overal aanwezig.

We waren allemaal teruggetrokken, introverte mensen zonder veel leven buitenshuis, we haatten onze mondkapjes met eenzelfde soort hartstocht, en elke dag verlaagden we kortstondig en mismoedig onze verwachtingen; er was weinig prikkeling, het plezier lag dicht bij huis, en er was weinig om naar te streven omdat de kans dat anderen het veel beter hadden geruststellend én deprimerend klein was.

Dit was allemaal één tijd, en die heette Corona. Er was weinig om ons op te vrolijken. Nooit eerder had een lang jaar zo eentonig gevoeld, en was het verstrijken van de tijd zo zichtbaar onaangedaan door wat wij belangrijk vonden. We zagen de uren, de dagen, de weken en de maanden voorbijgaan
zoals nooit tevoren.

Ondertussen lijkt het erop dat we een nieuw tijdperk kunnen binnengaan; de poort staat open, ze hebben onze bezittingen weer uit de kluis gehaald. Onwennig steken we onze neus in de frisse lucht, de open winkels, de cafés en de musea. Het licht prikt nog wat in onze ogen, onze sociale spieren zijn wat verslapt, en we reageren op de meeste dingen die ons overkomen met een milde schok. Zijn we nog dezelfde als voorheen?

Het coronajaar heeft onze herinneringen misschien wel tot een prop samengeknepen; de gapende kloof tussen de tijd vóór de pandemie en nu is exponentieel gegroeid. Mijn kledingkast lijkt van een vreemde. Wie was de ‘ik’ die zulke onhandig hoge hakken droeg?

Amsterdam (en wij) hebben er een hele nieuwe geschiedenis bij gekregen, maar ik vraag me af of deze tijd ook heimwee zal oproepen. Misschien alleen naar het Ambassade Hotel.

Bekijk hier de column op de website van 'Het Parool'.

Wat is een schrijvershotel zonder schrijvers? Een pen zonder inkt? Gedurende zes maanden wordt er wekelijks een auteur uitgenodigd voor een verblijf in het Ambassade Hotel en beschrijft daar hoe het schrijverschap in deze tijd voor hem of haar is. Het Parool publiceert de columns wekelijks.

Lees meer over dit columnproject in samenwerking met ‘Het Parool’.

Wilt u ook verblijven in het schrijvershotel? Geniet van een unieke ervaring in het Ambassade Hotel met deze speciale arrangementen of kom de bibliotheek bewonderen na een bezoek aan ons zonnige terras aan de Herengracht!