Roxane van Iperen
Wat is een schrijvershotel zonder schrijvers? Een pen zonder inkt? Gedurende zes maanden wordt er wekelijks een auteur uitgenodigd voor een verblijf in het Ambassade Hotel en beschrijft daar hoe het schrijverschap in deze tijd voor hem of haar is. Het Parool publiceert de columns wekelijks.
Het mooiste kind van de wereld werd zestien jaar geleden geboren in Amsterdam. Het was de maand september en de stad toonde zich, in afwachting van haar komst, op haar paasbest. De nervositeit van de zomer was vervlogen maar een deken van warmte bleef achter. Instagram bestond nog niet, anders waren er talloze foto’s en filmpjes de wereld overgegaan van grachten die deinden in roségoud licht en fietsers in hemdsmouwen.
Met mijn billen in het gras en de blik naar binnen gekeerd deelde ik mijn ongeduld met de bomen van het Sarphatipark. Als een lavalamp wisselden ze iedere dag van kleur terwijl we samen aftelden, klaar om los te laten. Op de tweede dinsdag van de maand, toen de kranten schreven dat rijke en arme landen ruziemaakten over het afschaffen van handelsverstorende landbouwsubsidies en Ebay een bedrag van 2,6 miljard dollar neerlegde voor de overname van Skype, werd het mooiste kind van de wereld geboren in een kraamkamer van het VU Ziekenhuis aan De Boelelaan 1117. Alle collega’s van mijn vriend, die op de afdeling gynaecologie werkte, liepen uit om haar te bewonderen. Mijn knieën zaten nog naast mijn oren, maar ze bedoelden het goed en ik besefte dat decorum het minste was wat ik vanaf dat moment te verliezen had.
Het mooiste kind van de wereld is zestien geworden en loopt op een prachtige herfstdag met haar vriendinnen over de gracht. Op haar verjaardag is het altijd warm, hoewel je ooggetuigen nooit moet vertrouwen. Ik zit aan de overkant, op het terras van het Ambassade Hotel, en staar ze na. Schonkige lichamen als veulens, een kinderlijke motoriek waarvan ik weet dat die tussen de etalageramen van de Wolven- en de Berenstraat wordt bijgesteld naar ingehouden zelfbewustzijn. In de kelder van de Episode zullen ze schijnbaar verveeld door de rekken strijken en hun salaris uitgeven aan iets wat sinds 1998 in mijn kast ligt te versloffen.
’s Avonds kijken we op haar bed een aflevering van Sex Education, waarin een klas pubers met weltschmerz in een schoolbus naar Frankrijk reist op de klanken van La ballade des gens heureux. Een lerares probeert een jongen die net een dikke onvoldoende heeft gekregen moed in te praten. “Iedereen is ergens goed in, je moet alleen uitvinden wát.” “Ik ben goed in Gandalf uit Lord of the Rings nadoen,” antwoordt hij. Het besef daalt in dat het een illusie is, wat hem al die tijd door volwassenen is voorgehouden. Dat alles mogelijk is en de wereld op hem wacht.
Ik kijk naar mijn dochter in haar derdehandstrui die ze draagt met de allure van een filmster, en weet maar een ding zeker. Zolang ik de wereld ben, zal het waar zijn.
Bekijk hier de column op de website van Het Parool.
Of klik hier om terug te gaan naar de overzichtspagina ‘Schrijvershotel’.
Wilt u ook verblijven in het schrijvershotel?
Geniet van een unieke ervaring in het Ambassade Hotel met deze speciale arrangementen of kom de bibliotheek bewonderen na een bezoekje aan Brasserie Ambassade!
