Annelies Verbeke
Wat is een schrijvershotel zonder schrijvers? Een pen zonder inkt? Gedurende zes maanden wordt er wekelijks een auteur uitgenodigd voor een verblijf in het Ambassade Hotel en beschrijft daar hoe het schrijverschap in deze tijd voor hem of haar is. Het Parool publiceert de columns wekelijks.
Met mijn collega Ali Bader en mijn eerste Arabische vertaling zou ik in maart vorig jaar te gast zijn geweest op het Cairo Literature Festival. Het festival werd uitgesteld, dan afgelast – zoals zoveel.
Het troostte me dat mijn Thirty days op de eretafel werd aangeprezen in een van de beste boekhandels van New York. Die onmiddellijk daarna – Trump, superverspreiders, exponentiële stijging, lekkende laadruimten – de deuren moest sluiten. Voor ik daarover kon beginnen te pruilen verloor ik mijn favoriete New Yorker: mijn 85-jarige mentor en vriendin Milena Jelinek werd door het virus getroffen, vijf dagen later was ze er niet meer. We zagen elkaar bijna jaarlijks op een Grieks eiland en ik bezocht haar twee keer bij haar thuis. Haar humor, haar intelligentie, haar melancholie, haar licht, haar opzienbarende leven. Toen ik 25 was, zag ze dat ik iets kon, iemand was, ze bleef me in het Engels en het Tsjechisch lezen. Wij herkenden elkaar als ‘lone ants’ – haar woorden. We hebben geen afscheid genomen.
Daarna stierf een van mijn beste Belgische vrienden. Het was geen goede tijd voor de al sterk verzwakten om in een ziekenhuis te liggen. Hij was zo gevoelig en donker, ik ontmoette hem nog, we belden vaak. Zijn stem. Geregeld bespringt de rouw me als een wild beest.
Ik werkte mijn Treinen en Kamers af, onderdrukte mijn paniek over vier maanden zonder inkomen, genoot van die keer dat ik semi-clandestien de Nederlandse grens overging om redacteur Ad, vriendin en collega Inge en de mensen van Wunderbaum terug te zien, het acteurscollectief waarvoor ik vaak schrijf, mensen met wie ik reisde. Ik zag hun Work Harder en werd aan het eind door ontroering gevloerd: Wine Dierickx, met clownsneus, berijdt ‘paard’ Matijs Jansen – traag, heroïsch, schitterend belicht: de kunsten en hun kracht, hun moed in barre tijden.
Bevreemdend dat er ineens een wezenlijke grens tussen België en Nederland oprees. Toch ontstonden er nieuwe Nederlandse vriendschappen binnen mijn muren, leve WhatsApp. Met schrijverscollectief Fixdit besloten we de zichtbaarheid van het werk van vrouwelijke auteurs in de canon en het literaire veld te verhogen. Tijdens mijn verblijf in het Ambassade Hotel namen Jannah Loontjens en ik een gracht verder twee Fixdit podcasts op. Wat ben ik blij haar, en de andere Fixditvrouwen, (beter) te hebben leren kennen. Er zijn tijden van stilstand en van beweging, van einde en aanvang – dat blijft.
En terwijl ik mijn door roomservice geleverde dessert tot mij neem en luister naar de stemmen in een bootje op de gracht, denk ik aan iets wat Ali Bader me ooit zei over onze levensstijl: “We are poor people who live like rich people.” Vandaag toch, ja. Morgen zien we wel.
Bekijk hier de column op de website van Het Parool.
Of klik hier om terug te gaan naar de overzichtspagina ‘Schrijvershotel’.
Wilt u ook verblijven in het schrijvershotel?
Geniet van een unieke ervaring in het Ambassade Hotel met deze speciale arrangementen of kom de bibliotheek bewonderen na een bezoekje aan ons zonnige terras aan de Herengracht!
