Jeroen Thijssen
Wat is een schrijvershotel zonder schrijvers? Een pen zonder inkt? Gedurende zes maanden wordt er wekelijks een auteur uitgenodigd voor een verblijf in het Ambassade Hotel en beschrijft daar hoe het schrijverschap in deze tijd voor hem of haar is. Het Parool publiceert de columns wekelijks.
Aan de overkant van de Herengracht loopt een jonge vrouw met een zuurstokroze kapsel, een meestribbelend hondje aan de lijn. Het hondje is gekleed in een wit pakje. Met Elviskraag. Ferme ballen bungelen uit de hansop.
“Kom Katja,” roept de jonge vrouw.
Dat is een rare naam voor een reu. Misschien is het beestje in transitie. Zo is het grotestadsleven.
Veel honden hier worden gedragen door het baasje, waarschijnlijk gehandicapte dieren die niet meer kunnen lopen. In Parijs hebben honden hun eigen zwerver. Katten bewonen daar appartementen met hun privélakei. Zelfs de duiven kennen privileges, met luxe appartementen boven de daken en een dagelijkse catering op straat.
Maar het laatste jaar hadden de duiven het zwaar. De toeristen bleven weg, met dramatische resultaten: geen toeristen, geen duivencatering.
Dat is een businessmodel met manco’s.
Schrijvers hebben ook zo’n businessmodel. Ze schrijven eens een boek, ze verkopen daar een paar exemplaren van, ze lezen eruit voor. Veel geld brengt het niet op maar dat is bijzaak. Ze ontvangen aanzien en tevredenheid als psychologisch honorarium.
Maar dan legt een invasief virus de wereld plat. Boekhandels sluiten, bibliotheken gaan dicht, alle podia worden vergrendeld. Daarmee valt ook het psychologisch honorarium weg. En de inkomsten, hoe klein ook.
Daar zit je dan met je businessmodel. Dat kreeg al fikse klappen van het eerste kabinet-Rutte. Halbe de Sloper, later beter bekend als Halbe de Leugenaar, zijn naam worde betandenknarst.
Erger dan de bezuinigingen was het dedain. “Kunst is een hobby,” zei minister Wiebes, inmiddels ook al vertrokken. De overheid moet geen geld beschikbaar stellen voor hobby’s, iedereen moet zijn eigen broek ophouden.
Zijne excellentie klonk wel vaker als het galmgat van de VVD.
Dat galmgat vergat voor het gemak dat diezelfde overheid andere hobby’s wél subsidieert. Olympische zwemmers, turners, keirinrijders, ze krijgen allemaal een inkomen van het gouvernement, zo overvloedig dat ze er een hypotheek van kunnen nemen.
Kom daar eens om bij kunstenaars. Die krijgen een trap na, met hun ‘hobby’s’. Zelfs de koning houdt meer van sport dan van lezen.
En dan komt er ook nog zo’n f***ing pandemie overheen. Boekverkoop weg, optredens weg, enfin, zie boven. Het al aangetaste aanzien volledig in het putje verdwenen, samen met de tevredenheid en ook de minimaalste inkomsten.
Het hondje aan de overkant doet nu dingen waar mensen een toilet voor gebruiken. Het baasje spiedt om zich heen en loopt snel door als ze zich onbespied waant, het hondje achter haar aan.
bibliotheken gaan dicht, alle podia worden vergrendeld. Daarmee valt ook het psychologisch honorarium weg. En de inkomsten, hoe klein ook.
Daar zit je dan met je businessmodel. Dat kreeg al fikse klappen van het eerste kabinet-Rutte. Halbe de Sloper, later beter bekend als Halbe de Leugenaar, zijn naam worde betandenknarst.
Erger dan de bezuinigingen was het dedain. “Kunst is een hobby,” zei minister Wiebes, inmiddels ook al vertrokken. De overheid moet geen geld beschikbaar stellen voor hobby’s, iedereen moet zijn eigen broek ophouden.
Zijne excellentie klonk wel vaker als het galmgat van de VVD.
Dat galmgat vergat voor het gemak dat diezelfde overheid andere hobby’s wél subsidieert. Olympische zwemmers, turners, keirinrijders, ze krijgen allemaal een inkomen van het gouvernement, zo overvloedig dat ze er een hypotheek van kunnen nemen.
Kom daar eens om bij kunstenaars. Die krijgen een trap na, met hun ‘hobby’s’. Zelfs de koning houdt meer van sport dan van lezen.
En dan komt er ook nog zo’n f***ing pandemie overheen. Boekverkoop weg, optredens weg, enfin, zie boven. Het al aangetaste aanzien volledig in het putje verdwenen, samen met de tevredenheid en ook de minimaalste inkomsten.
Het hondje aan de overkant doet nu dingen waar mensen een toilet voor gebruiken. Het baasje spiedt om zich heen en loopt snel door als ze zich onbespied waant, het hondje achter haar aan.
De eenzame schrijver op het Ambassadeterras, overkant Herengracht, gaat naar zijn luxueuze kamer, waar hij zomaar twee nachten mag verblijven. Om niet. Omdat hij schrijver is en zijn hobby meer is dan tijdverdrijf, maar betekenis heeft. Gelukkig zijn er nog plekken waar ze dat beseffen.
Bekijk hier de column op de website van Het Parool.
Of klik hier om terug te gaan naar de overzichtspagina ‘Schrijvershotel’.
Wilt u ook verblijven in het schrijvershotel?
Geniet van een unieke ervaring in het Ambassade Hotel met deze speciale arrangementen of kom de bibliotheek bewonderen na een bezoekje aan Brasserie Ambassade!
