Na de boekpresentatie van de Nederlandse editie van de gebundelde Schrijvershotel-columns schreef journaliste Marjolijn de Cocq (de boekcoördinator van Het Parool) een extra column. Hieronder kunt u haar column lezen.

De Parool Schrijvershotelcolumns zijn gebundeld in een prachtig boekje: ‘In een boek logeer je uiteindelijk het beste, zesentwintig verhalen uit het schrijvershotel’ is een uitgave van uitgeverij Samsara Books en niet te koop in de boekhandel.

EEN BUITENGEWONE VERZAMELING

Altijd die zucht van fotografen als er weer een schrijversinterview werd afgenomen in het schrijvershotel. Alle achtergronden en locaties hadden ze al gehad. De bibliotheek, de brasserie, de blauwe salon. Elke sofa en canapé. Elke steeg om de hoek, elke brug over de gracht. Wat nu weer te verzinnen?

Dat was zo toen ik meer dan twintig jaar geleden voor het eerst in het Ambassade Hotel kwam, dat was twee jaar geleden zo – en ik kan alleen maar hopen dat dat ooit weer zo zal zijn.

Mijn eerste interview in het schrijvershotel vond plaats om de hoek van de entree, in de lobby. Het was 1998, en Arnon Grunberg was de auteur van het Boekenweekgeschenk. Ik was jong, hij was nog jonger. Vorige week werd hem de P.C. Hooftprijs 2022 toegekend voor zijn ‘romanuniversum.’ Hij is nog steeds jonger.

Ik weet nu zijn favoriete kamernummer. Het werd me vorige week ingefluisterd door de bibliothecaris van het hotel die de circa 5500 gesigneerde boeken van schrijvende gasten beheert. Want ik was er weer even, mij viel de eer toe om er het eerste exemplaar van een bijzondere bundel in ontvangst te nemen.

De boekwinkels waren gesloten tijdens de winterlockdown begin dit jaar. Schrijvers hadden geen tournees meer, geen lezingen, signeersessies, prijsuitreikingen. Laat staan een boekenbal. En het schrijvershotel was zonder schrijvers niet langer een schrijvershotel, toen het stil werd en nog langer stil bleef.

Zo ontstond binnen de muren van het Ambassade Hotel een project met als werktitel: Schuilen in het schrijvershotel. Schrijvers werden uitgenodigd voor een verblijf, om er te schrijven over de invloed van deze verstilde tijd op hun schrijverschap. Er ontstonden unieke verhalen, die wekelijks hun weg naar Het Parool vonden als de column Schrijvershotel.

De presentatie van de gebundelde columns was in (heel) klein comité, met een (heel) klein aantal volgers online. Misschien, mijmerden we, kan dat grote feest dan straks toch, als het lente wordt… Mijn ogen gingen langs de ruggen in de bibliotheek, de titels brachten interviews van voorbije jaren weer voor de geest.

Als coördinator boeken voor Het Parool wist ik me ook dit jaar weer spekkoper. Ik reisde ongehinderd in boeken de wereld over. Daarom de woorden waarmee Adriaan van Dis zijn bijdrage besluit, tevens titel van dit zo liefdevol gemaakte boekje: ‘In een boek logeer je uiteindelijk het beste’.

Bekijk hier de column op de website van Het Parool.

Of klik hier om terug te gaan naar de overzichtspagina ‘Schrijvershotel’.

Wilt u ook verblijven in het schrijvershotel?
Geniet van een unieke ervaring in het Ambassade Hotel met deze speciale arrangementen of kom de bibliotheek bewonderen na een bezoekje aan Brasserie Ambassade!

Wat is een schrijvershotel zonder schrijvers? Een pen zonder inkt? Gedurende zes maanden wordt er wekelijks een auteur uitgenodigd voor een verblijf in het Ambassade Hotel en beschrijft daar hoe het schrijverschap in deze tijd voor hem of haar is. Het Parool publiceert de columns wekelijks.

Aan de overkant van de Herengracht loopt een jonge vrouw met een zuurstokroze kapsel, een meestribbelend hondje aan de lijn. Het hondje is gekleed in een wit pakje. Met Elviskraag. Ferme ballen bungelen uit de hansop.

“Kom Katja,” roept de jonge vrouw.

Dat is een rare naam voor een reu. Misschien is het beestje in transitie. Zo is het grotestadsleven.

Veel honden hier worden gedragen door het baasje, waarschijnlijk gehandicapte dieren die niet meer kunnen lopen. In Parijs hebben honden hun eigen zwerver. Katten bewonen daar appartementen met hun privélakei. Zelfs de duiven kennen privileges, met luxe appartementen boven de daken en een dagelijkse catering op straat.

Maar het laatste jaar hadden de duiven het zwaar. De toeristen bleven weg, met dramatische resultaten: geen toeristen, geen duivencatering.

Dat is een businessmodel met manco’s.

Schrijvers hebben ook zo’n businessmodel. Ze schrijven eens een boek, ze verkopen daar een paar exemplaren van, ze lezen eruit voor. Veel geld brengt het niet op maar dat is bijzaak. Ze ontvangen aanzien en tevredenheid als psychologisch honorarium.

Maar dan legt een invasief virus de wereld plat. Boekhandels sluiten, bibliotheken gaan dicht, alle podia worden vergrendeld. Daarmee valt ook het psychologisch honorarium weg. En de inkomsten, hoe klein ook.

Daar zit je dan met je businessmodel. Dat kreeg al fikse klappen van het eerste kabinet-Rutte. Halbe de Sloper, later beter bekend als Halbe de Leugenaar, zijn naam worde betandenknarst.

Erger dan de bezuinigingen was het dedain. “Kunst is een hobby,” zei minister Wiebes, inmiddels ook al vertrokken. De overheid moet geen geld beschikbaar stellen voor hobby’s, iedereen moet zijn eigen broek ophouden.

Zijne excellentie klonk wel vaker als het galmgat van de VVD.

Dat galmgat vergat voor het gemak dat diezelfde overheid andere hobby’s wél subsidieert. Olympische zwemmers, turners, keirinrijders, ze krijgen allemaal een inkomen van het gouvernement, zo overvloedig dat ze er een hypotheek van kunnen nemen.

Kom daar eens om bij kunstenaars. Die krijgen een trap na, met hun ‘hobby’s’. Zelfs de koning houdt meer van sport dan van lezen.

En dan komt er ook nog zo’n f***ing pandemie overheen. Boekverkoop weg, optredens weg, enfin, zie boven. Het al aangetaste aanzien volledig in het putje verdwenen, samen met de tevredenheid en ook de minimaalste inkomsten.

Het hondje aan de overkant doet nu dingen waar mensen een toilet voor gebruiken. Het baasje spiedt om zich heen en loopt snel door als ze zich onbespied waant, het hondje achter haar aan.

bibliotheken gaan dicht, alle podia worden vergrendeld. Daarmee valt ook het psychologisch honorarium weg. En de inkomsten, hoe klein ook.

Daar zit je dan met je businessmodel. Dat kreeg al fikse klappen van het eerste kabinet-Rutte. Halbe de Sloper, later beter bekend als Halbe de Leugenaar, zijn naam worde betandenknarst.

Erger dan de bezuinigingen was het dedain. “Kunst is een hobby,” zei minister Wiebes, inmiddels ook al vertrokken. De overheid moet geen geld beschikbaar stellen voor hobby’s, iedereen moet zijn eigen broek ophouden.

Zijne excellentie klonk wel vaker als het galmgat van de VVD.

Dat galmgat vergat voor het gemak dat diezelfde overheid andere hobby’s wél subsidieert. Olympische zwemmers, turners, keirinrijders, ze krijgen allemaal een inkomen van het gouvernement, zo overvloedig dat ze er een hypotheek van kunnen nemen.

Kom daar eens om bij kunstenaars. Die krijgen een trap na, met hun ‘hobby’s’. Zelfs de koning houdt meer van sport dan van lezen.

En dan komt er ook nog zo’n f***ing pandemie overheen. Boekverkoop weg, optredens weg, enfin, zie boven. Het al aangetaste aanzien volledig in het putje verdwenen, samen met de tevredenheid en ook de minimaalste inkomsten.

Het hondje aan de overkant doet nu dingen waar mensen een toilet voor gebruiken. Het baasje spiedt om zich heen en loopt snel door als ze zich onbespied waant, het hondje achter haar aan.

De eenzame schrijver op het Ambassadeterras, overkant Herengracht, gaat naar zijn luxueuze kamer, waar hij zomaar twee nachten mag verblijven. Om niet. Omdat hij schrijver is en zijn hobby meer is dan tijdverdrijf, maar betekenis heeft. Gelukkig zijn er nog plekken waar ze dat beseffen.

Bekijk hier de column op de website van Het Parool.

Of klik hier om terug te gaan naar de overzichtspagina ‘Schrijvershotel’.

Wilt u ook verblijven in het schrijvershotel?
Geniet van een unieke ervaring in het Ambassade Hotel met deze speciale arrangementen of kom de bibliotheek bewonderen na een bezoekje aan Brasserie Ambassade!

Wat is een schrijvershotel zonder schrijvers? Een pen zonder inkt? Gedurende zes maanden wordt er wekelijks een auteur uitgenodigd voor een verblijf in het Ambassade Hotel en beschrijft daar hoe het schrijverschap in deze tijd voor hem of haar is. Het Parool publiceert de columns wekelijks.

Het mooiste kind van de wereld werd zestien jaar geleden geboren in Amsterdam. Het was de maand september en de stad toonde zich, in afwachting van haar komst, op haar paasbest. De nervositeit van de zomer was vervlogen maar een deken van warmte bleef achter. Instagram bestond nog niet, anders waren er talloze foto’s en filmpjes de wereld overgegaan van grachten die deinden in roségoud licht en fietsers in hemdsmouwen.

Met mijn billen in het gras en de blik naar binnen gekeerd deelde ik mijn ongeduld met de bomen van het Sarphatipark. Als een lavalamp wisselden ze iedere dag van kleur terwijl we samen aftelden, klaar om los te laten. Op de tweede dinsdag van de maand, toen de kranten schreven dat rijke en arme landen ruziemaakten over het afschaffen van handelsverstorende landbouwsubsidies en Ebay een bedrag van 2,6 miljard dollar neerlegde voor de overname van Skype, werd het mooiste kind van de wereld geboren in een kraamkamer van het VU Ziekenhuis aan De Boelelaan 1117. Alle collega’s van mijn vriend, die op de afdeling gynaecologie werkte, liepen uit om haar te bewonderen. Mijn knieën zaten nog naast mijn oren, maar ze bedoelden het goed en ik besefte dat decorum het minste was wat ik vanaf dat moment te verliezen had.

Het mooiste kind van de wereld is zestien geworden en loopt op een prachtige herfstdag met haar vriendinnen over de gracht. Op haar verjaardag is het altijd warm, hoewel je ooggetuigen nooit moet vertrouwen. Ik zit aan de overkant, op het terras van het Ambassade Hotel, en staar ze na. Schonkige lichamen als veulens, een kinderlijke motoriek waarvan ik weet dat die tussen de etalageramen van de Wolven- en de Berenstraat wordt bijgesteld naar ingehouden zelfbewustzijn. In de kelder van de Episode zullen ze schijnbaar verveeld door de rekken strijken en hun salaris uitgeven aan iets wat sinds 1998 in mijn kast ligt te versloffen.

’s Avonds kijken we op haar bed een aflevering van Sex Education, waarin een klas pubers met weltschmerz in een schoolbus naar Frankrijk reist op de klanken van La ballade des gens heureux. Een lerares probeert een jongen die net een dikke onvoldoende heeft gekregen moed in te praten. “Iedereen is ergens goed in, je moet alleen uitvinden wát.” “Ik ben goed in Gandalf uit Lord of the Rings nadoen,” antwoordt hij. Het besef daalt in dat het een illusie is, wat hem al die tijd door volwassenen is voorgehouden. Dat alles mogelijk is en de wereld op hem wacht.

Ik kijk naar mijn dochter in haar derdehandstrui die ze draagt met de allure van een filmster, en weet maar een ding zeker. Zolang ik de wereld ben, zal het waar zijn.

Bekijk hier de column op de website van Het Parool.

Of klik hier om terug te gaan naar de overzichtspagina ‘Schrijvershotel’.

Wilt u ook verblijven in het schrijvershotel?
Geniet van een unieke ervaring in het Ambassade Hotel met deze speciale arrangementen of kom de bibliotheek bewonderen na een bezoekje aan Brasserie Ambassade!

Wat is een schrijvershotel zonder schrijvers? Een pen zonder inkt? Gedurende zes maanden wordt er wekelijks een auteur uitgenodigd voor een verblijf in het Ambassade Hotel en beschrijft daar hoe het schrijverschap in deze tijd voor hem of haar is. Het Parool publiceert de columns wekelijks.

Bekijk hier de column op de website van Het Parool.

Of klik hier om terug te gaan naar de overzichtspagina ‘Schrijvershotel’.

Wilt u ook verblijven in het schrijvershotel?
Geniet van een unieke ervaring in het Ambassade Hotel met deze speciale arrangementen of kom de bibliotheek bewonderen na een bezoekje aan ons terras aan de Herengracht!

Wat is een schrijvershotel zonder schrijvers? Een pen zonder inkt? Gedurende zes maanden wordt er wekelijks een auteur uitgenodigd voor een verblijf in het Ambassade Hotel en beschrijft daar hoe het schrijverschap in deze tijd voor hem of haar is. Het Parool publiceert de columns wekelijks.

Aan een tafel bij het raam twee heren van halverwege de zestig. Ze prijzen het uitzicht en de wijn. Het uitzicht: de gracht, de iepen, de huizen aan de overkant. De wijn: Apostelhoeve Cuvée XII uit 2019. Ze bestuderen het etiket langdurig. Zo’n mooie beendroge wijn van eigen bodem, het houdt niet op ze te verbazen.

Ze kennen veel dezelfde mensen, de olie van de conversatie. Wat een aangenaam gespreksonderwerp is de bekende die faalde in zijn beroep en zijn huwelijk, wat voelt hun deernis over zijn mislukking warm en goed. “Hij heeft natuurlijk ook de pech dat zijn ouders zo oud worden,” zegt de een. De ander beaamt dat. “Als er nou eens eentje zou overlijden, dan valt er ook een keer iets zijn kant op, hè.”

Zelf baden ze in het comfort van goede investeringen. Ook het huwelijk rekenen ze daartoe: een investering die zich heeft uitbetaald in kinderen en kleinkinderen. Niet alles pakte even goed uit, neem het appartement in Bangkok. De man zucht. “Je spreekt de taal niet, de jetlag wordt steeds zwaarder, helemaal als je van west naar oost reist.”

Ze hebben het verkocht en er in Dubai iets voor teruggekocht. Van noord naar zuid is beter. “Daar is het nu 24 graden, en je betaalt geen cent loonbelasting of inkomstenbelasting. Ideaal.”

De ander kocht het Amsterdamse appartement voor zijn zoon voor 350.000 euro en verkocht het onlangs voor een half miljoen. Je bent een dief van je eigen portemonnee als je het niet doet.

Twee mannen, uitbollend in de herfst van hun leven. Ze hebben het beste eruit gehaald, er zal nooit meer een generatie zijn die het beter heeft. Het geluk was hun verdienste, het ongeluk domme pech. Hoe ze de wereld achterlaten is hun zorg niet. ‘Heer, geef me het vertrouwen van een middelmatige witte man’, verzuchtte een Canadese schrijfster een paar jaar terug op Twitter. Een zin die vleugels kreeg;

ook vandaag staat hij in onzichtbare inkt geschreven boven een tafel aan het raam van het hotel-restaurant.

“Mooie stad zo, hè?” zeggen ze tegen elkaar, de ogen op de Herengracht.

Ja, een mooie stad, beaam ik in stilte. Maar zo onvast, sinds deze week de kranten vol staan met de uitkomsten van het grote klimaatrapport. Sindsdien kruipt het water over de rand van de kades, de trottoirs, de trappen naar de grachtenhuizen. Deze kamers, alles wat we maakten. Dit hotel, waar het al tot aan de eerste verdieping staat. Komt de vloed dan klotst het tegen het plafond. In bed, de zee rond de beddenpoten, sla ik het hotelbijbeltje open. Mensen – hun dagen zijn als het gras, zij bloeien als bloemen in het open veld; dan waait de wind, en ze zijn verdwenen, en niemand weet waar ze hebben gestaan.

Bekijk hier de column op de website van Het Parool.

Of klik hier om terug te gaan naar de overzichtspagina ‘Schrijvershotel’.

Wilt u ook verblijven in het schrijvershotel?
Geniet van een unieke ervaring in het Ambassade Hotel met deze speciale arrangementen of kom de bibliotheek bewonderen na een bezoekje aan ons zonnige terras aan de Herengracht!